Αθήνα 10 Μαρτίου 2014
Παρεμβατικό σημείωμα του κ. Δημ. Μαθιού στον οδηγό DIAMONDS 2014 της STATBANK
Η ανάπτυξη δεν είναι μόνο ανάγκη. Είναι μονόδρομος. Του κ. Δημήτρη Μαθιού προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Αττικής - Πειραιώς.
Πριν πάμε στο τι πρέπει να γίνει και ποιο είναι το χρέος όλων μας για την οικονομία και την χώρα, ας κάνουμε «ταμείο» όπως λέμε εμείς οι επιχειρηματίες. Ας δούμε τι προβλήματα έχουμε και με τι πρέπει να παλέψουμε για αλλάξουμε κατεύθυνση στο σκάφος της οικονομίας και να βγούμε από την σημερινή μας θέση.
Έχουμε αυτήν την στιγμή την μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη και για να την ανακόψουμε πρέπει να βρούμε περίπου 2.000.000 θέσεις εργασίας.
Έχουμε ασχολούμενους στην μεταποίηση γύρω στους 750.000 που θα διατηρήσουν τις θέσεις τους μόνο αν υπάρξει ρευστότητα, φορολογική πολιτική σταθερή και αναπτυξιακής λογικής, χαμηλό ενεργειακό κόστος και μεταρρυθμίσεις με επίκεντρο τις αποκρατικοποιήσεις για να ανοίξει η αγορά και να γίνουν δουλειές.
Έχουμε την οικοδομή υπό διωγμό με συνέπεια να οδηγούμε σε λουκέτο 250.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις μαζί με πάσης μορφής επαγγελματίες του χώρου αλλά και 200 περίπου μεσαίες και μεγάλες βιομηχανίες συνδεόμενες παραγωγικά με το οικοδομικό κύκλωμα.
Έχουμε πάγωμα των δημοσίων επενδύσεων και αισθητή μείωση της ρευστότητας στην αγορά, (λόγω οφειλών του κράτους), που μεταφράζεται σε στέγνωμα των επιχειρήσεων με συνέπειες και στην απασχόληση.
Έχουμε πολιτική αποκρατικοποιήσεων σχεδόν ανύπαρκτου ρυθμού και μόνο στα χαρτιά και τον σχεδιασμό που σημαίνει αναστολή και εγκατάλειψη επενδυτικών σχεδίων τα οποία θα άλλαζαν το κλίμα στην αγορά.
Έχουμε Τραπεζικό πιστωτικό σύστημα σε υπολειτουργία για γνωστούς και ευνόητους λόγους αλλά με σοβαρές επιπλοκές στο σύστημα αναθέρμανσης της αγοράς.
Έχουμε συγκρουόμενες πολιτικές απόψεις κομμάτων και κυβερνήσεως με ακαταλαβίστικα σχέδια ανάπτυξης, μέσα σε ένα θολό και πάντως όχι αναπτυξιακό τοπίο και περιβάλλον.
Έχουμε όμως και αισιόδοξα στοιχεία για πρωτογενές πλεόνασμα μέσα στο 2014 μαζί με ενδείξεις για έξοδο από την κρίση.
Τι πρέπει να κάνουμε με τα δεδομένα αυτά;
Προσωπικά, πιστεύω ότι, το πρώτο βήμα είναι η θωράκιση της αξιοπιστίας της χώρας με την σχηματοποίηση του κατάλληλου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, ώστε να γνωρίζουν οι πιθανοί επενδυτές που και πως θα κινηθούν αν κάνουν δουλειές στην Ελλάδα.
Αυτό δε σημαίνει στην πράξη, ότι ως χώρα προσφέρουμε συγκεκριμένους και κατανοητούς κανόνες παιχνιδιού βασική προϋπόθεση για τους οποίους είναι, αφ ενός να μην υπάρχουν εκκρεμότητες στην οικονομική πολιτική και αφ ετέρου να βεβαιώνονται ξεκάθαρες σχέσεις της πολιτείας με την οικονομία.
Δυστυχώς όμως για την κυβέρνηση, αυτήν την στιγμή, οι εκκρεμότητες που υπάρχουν είναι μεγάλες και πρέπει να κλείσουν το συντομότερο.
Κορυφαία μεταξύ αυτών είναι η φορολογική πολιτική όπως θα διαμορφωθεί τελικά από την φορολογική μεταρρύθμιση, ώστε να ξεφύγει από την φοροεισπρακτική λογική και να αποκτήσει στοιχεία αναπτυξιακών στόχων μαζί με σταθερότητα της ισχύος της τουλάχιστον για μια δεκαετία.
Δεύτερο είναι το εργασιακό όπου δίδονται πολλές ερμηνείες, σχετικά με τι θα ισχύσει, ακόμη και από τα κόμματα που συνθέτουν την κυβέρνηση. Και εδώ υπάρχουν ανοικτά θέματα που συγκρούονται μεταξύ τους. Η τελική ρύθμιση των ασφαλιστικών εισφορών, οι ομαδικές απολύσεις και οι υποχρεώσεις τήρησης των συλλογικών συμβάσεων που ακόμη δεν έχουν καταγγελθεί είναι οι βασικές προτεραιότητες μεταξύ αυτών.
Τρίτο θέμα είναι η οριστικοποίηση των κρατικών τιμολογίων που συνδέονται με την ενέργεια, τις λιμενικές υπηρεσίες και τις μεταφορές. Υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που αναστέλλουν ακόμη και εξαγωγικές δραστηριότητες γιατί δεν έχουν ολοκληρωθεί οι συζητήσεις για προσδιορισμό και οριστικές παρεμβάσεις στα κρατικά τιμολόγια.
Σε ότι αφορά τα ειδικότερα προβλήματα που αφορούν τα μέλη του Συνδέσμου Βιομηχανιών Αττικής-Πειραιώς, αγωνιζόμαστε για να κλείσει οριστικά η μεγάλη και χρονίζουσα πλέον εκκρεμότητα στο χωροταξικό και τον πολεοδομικό σχεδιασμό της χώρας και ειδικότερα στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Να ξεπεραστούν, ταυτόχρονα, οι ασάφειες που προκαλούν σύγχυση στην πολιτική λειτουργίας των βιομηχανικών ζωνών, όπως και στις περιοχές εκτός των ζωνών σε συνδυασμό με υποχρεώσεις μετακίνησης επιχειρήσεων του Λεκανοπεδίου που ως εκκρεμότητα οδηγεί σε ανεπίτρεπτη περιπλοκή και άρα πρέπει να κλείσει.
Όλα αυτά που περιγράφω αφορούν τα βήματα για την ανάπτυξη που μάλλον έπρεπε ήδη να έχουν γίνει.
Αντιθέτως σήμερα πρώτιστη ανάγκη στην οικονομία και στον τόπο μας είναι ότι για να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη που επιθυμούμε πρέπει πριν απ όλα να σχεδιάσουμε την ανάπτυξη.
Αλλά για να σχεδιάσουμε μια εφικτή ανάπτυξη με όραμα πρέπει να μετέχουμε (στον διάλογο) και εμείς οι επιχειρηματίες για να εξηγήσουμε πια μονοπάτια είναι βατά και ποια είναι άβατα και πρέπει να τα φτιάξουμε.
